برخی کسان به شاهنامه همچون بیانیه احزاب سیاسی روزگار معاصر می نگرند و از کوچکترین اشاره ای در آن ، کارکرد سیاسی استخراج ئمی کنند چنین کسانی درک ادبی با زمینه های متعدد و لازم آن از متون کهن مدارند بلکه به دنبال تبیین دیدگاههای سیاسی با محملی چون شاهنامه هستند چنانکه یکی از محققان درباره فردوسی می نویسد «از سوی دیگر باید تأکید شود که درک فردوسی از فرهنگ مذهبی به طور اخص ، و فرهنگ اجتماعی – سیاسی ایران به طور اعم ، تضاد عمیقی با نگرش سیاسی –مذهبی مبدان عصر ساسانیان دارد. و هم از این رواست که بر خلاف آنان که درباره رستم و زال سکوت اختیار کردند ، به مطرح کردن رستم می پردازد . او به این هم اکتفا نمی کند ، بلکه دقیقاً جانبدارنه عمل می کند . طرح هایی که وی از گشتاسب و اسفندیار بدست می دهد. با توجه به موقعیت مذهبی گشتاسب و اسفندیار ، دقیقاً مواضع ضد استبدادی وی را در ان شرایط مشخص تاریخی ، و رد آن دوران ، در مقیاس تاریخی ، عیان می سازد »(محمد رضا محمود زاده ،افراسیاب در اسطوره و حماسه و زخم عمیق رستم ، چاپ اول ، انتشارات کاروان ، تهران ،1384،صص90-89)
