شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری از بزرگ ترین شاعران زبان فارسی در نیمه دوم قرن ششم و ربع اول قرن هفتم هجری است. وی با آثاری چون منطق الطیر ٬ مصیبت نامه ٬ الهی نامه ٬ تذکره الاولیاء ٬ مختارنامه و دیوان اشعار مشتمل بر غزلیات ٬ قصاید و ترجیعات در زمره شاعران و عارفان کثیرالاثر است. محور تحقیقات بیشتر محققان در اشعار و احوال عطار مثنویهای او بوده است و کمتر به دیوان اشعار او پرداخته اند. نگارنده ٬ به منظور تعیین میزان ابداع و ابتکار عطار در شعر فارسی ٬ صور خیال دیوان وی را به دو بخش تصویرهای تکراری و تصویرهای تازه و ابتکاری تقسیم کرده است و در هر بخش نشان داده است که چه عواملی سبب شده عطار تصویرهای دیگران را در شعرش بیاورد یا آنکه تصویرهای تازه بیافریند.
