جلال خالقی‌مطلق، در تصحیح شاهنامۀ فردوسی کوششی طاقت‌فرسا نموده‌است همچنین با ضبط تمام نسخه‌بدل‌ها در پاورقی، متن انتقادی شاهنامه را در معرض نقد و سنجش پژوهندگان قرارداده‌است به امید اینکه پژوهشگران در بررسی‌های خود، این پیرایش را نقدکنند تا متن شاهنامه هرچه بیشتر به زبان عصر شاعر نزدیک‌شود. در این پژوهش به روش اسنادی و از نوع تحلیلی‌ـ توصیفی به بررسیِ ابیات دفتر ششم شاهنامه، تصحیح خالقی‌مطلق پرداخته‌شده‌است. بیست و یک مورد از ضبط‌های متن چاپی را نیازمند بازنگری و اصلاح تشخیص‌داده‌ایم. اصلاحات پیشنهادی این مقاله نشان‌می‌دهد به‌رغم کوشش‌هایی که در تصحیح دفتر ششم صورت‌گرفته‌است همچنان براثرِ عدم دقت یا تصرف کاتبان در تصحیف واژگان، تغییر و دگرگشت‌هایی در نسخه‌های شاهنامه راه یافته‌است و مصحح نیز به برخی از این موارد دقت کافی نکرده‌است یا این اشتباهات براثرِ اعتماد به نسخه‌ای خاص در متن مصحَّح شاهنامه به‌عنوان ضبط اصیل پذیرفته‌شده‌است. برخی از این اصلاحات پیشنهادی نشان‌می‌دهد توجه به منابع جنبی نظیر متون تاریخی و فرهنگ‌های لغت و زبان‌ها و گویش‌های ایرانی همچنین توجه به مفاد اندیشگانی موقعیت داستان در تصحیح متن، مفید و راهگشاست.
