موضوع پژوهش حاضر «اهمیت مبحث وصل و فصل دانش معانی در غزلیات عراقی» است؛ بنابراین، این پژوهش می کوشد که به این پرسش ها پاسخ دهد: مواضع وصل و فصل در غزلیات شیخ فخرالدین عراقی و تاّثیر آن ها در فصاحت غزلیات وی چگونه است؟ بسامد کدام یک از آن ها نسبت به دیگری بیشتر است؟ وصل و فصل از جمله اسلوب بلاغت هستند که تفکیک جملات از یکدیگر را بررسی می کنند. وصل، ارتباط و عطف جملات به یکدیگر تنها توسط حرف «واو» عطف است. چرا که در میان حرف عطف تنها با حرف عطف «واو»، وصل صورت می گیرد و «فصل» کنارگذاشتن این عطف و ارتباط است. هرکدام از وصل و فصل اقسام و شرایطی دارد که در این پژوهش به آن ها پرداخته می شود. تأثیر وصل و فصل در بلاغت غزلیات شیخ فخرالدین عراقی و بررسی جنبه های مکتوم و مشخص شدن بسامد هر کدام از آن ها از اهداف تحقیق به شمار می رود. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. داده ها به روش کتابخانه ای و سندکاوی گردآوری شده و با استفاده از مؤلًفه های وصل و فصل به شیوه تحلیل محتوا تجزیه و ترکیب شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که عراقی از وصل و فصل برای زیبایی و بلاغت کلام و تاثیر گذاری بیشتر بر مخاطب استفاده کرده است. از 306 غزل که شامل 3370 بیت می شود به ترتیب 239 بیت دارای وصل است و در این بخش بیشتر ابیات با واو عطف به هم وصل شده اند؛ و فصل شامل 494 بیت که به ترتیب کمال انقطاع 252 بیت، کمال اتصال 162 بیت و شبه کمال اتصال 77 بیت را در بر می گیرد. در کمال اتصال ارتباط مفهومی و معنایی دو جمله به وضوح مشخص است و نیازی به عطف جملات نیست.
