محمّدرضا کاتب در نوشتن، سبکی متفاوت با دیگر رمان نویسان معاصر ایران دارد، نوشته های او در فضایی مبهم و پیچیده قرار گرفته است. به نظر می رسد این مسئله در رمان هیس مشهودتر از دیگر آثار او باشد. این خصوصیّت یکی از ویژگی های بارز مکتب پسامدرنیسم است. در این مقاله، برای نقد و تحلیل شگردها و جنبه های تازۀ نویسندگی محمّدرضا کاتب، براساس نظریّۀ پسامدرن ها به بیان شگردها و ویژگی هایی پرداخته ایم که موجب برجسته شدنِ محتوای وجودشناسانه و شگردهای فراداستانی در رمان هیس شده است. استفادۀ نویسنده از امکانات پسامدرنی داستان، مبتنی بر سهیم ساختن خواننده در فهم و برساختن داستان، بازنگری در استنباط ها و قضاوت های پلیس دربارۀ جرم ها، نقض روایت های پذیرفته شده به منظور تأمّل خواننده و بی اعتبارساختن راوی، و مرگ نویسنده است؛ یعنی نویسنده اهمّیّتی ندارد، بلکه به جای آن، خواننده مهم است که متن را با خوانش خود تفسیر و تحلیل می کند و در این داستان، این اهمّیّت خواننده، مقدّم بر اهمّیّت «متن» است. رمان هیس مبتنی بر گفت وگوست یا به صورت بیان کنش ها یا جابه جایی های کنش ها که به صورت مرگ یکی و روایت دیگری بیان می شود، یا اینکه به صورت کدگذاری کنش ها، اندیشه ها و نقل قول های نقیض شکل می گیرد.تأکید راوی بر نقض روایت و راوی، برای آن است که بگوید سخن اصلی چیست؛ امّا این سخن اصلی نیز دائم نقض می شود. اگر راوی را چندگانه می نماید و بی اعتمادی به روایت را پیش می آورد یا از شیوۀ روایت داستان های درونه ای کهن استفاده می کند، برای آن است که بتواند شیوۀ روایت و برهم کنش سطوح مختلف روایی را ترسیم کند.
