تنش خشکی یکی از عوامل مهم زیست محیطی است که رشد، توسعه و تولید گیاه را محدود می سازد و روی عملکرد اثرات منفی دارد. ایران به عنوان کشوری نیمه خشک سالانه خسارات زیادی را از کمبود آب در بخش کشاورزی متحمل می شود که می توان دلیل آن را گرم شدن کره ی زمین و کمبود بارندگی در چند سال اخیر عنوان کرد. جهت جلوگیری از خسارت به محصولات کشاورزی باید راهکارهایی را برای کاهش آب از دست دهی گیاهان ارائه کرد. ازجمله ی این راهکارها استفاده از ترکیباتی مانند سیلیس است که جهت افزایش مقاومت گیاهان در برابر تنش های محیطی به کار میرود. بنابراین این پژوهش به منظور به کارگیری عنصر سیلیس در جهت کاهش اثر تنش خشکی در دو رقم توت فرنگی پاروس و کاماروزا صورت گرفت. آزمایش در بهار سال 1395 در مزرعه ی گروه علوم باغبانی دانشگاه کردستان به صورت فاکتوریل با سه عامل شامل رقم (دو رقم پاروس و کاماروزا)، سیلیس (صفر، 6/0 و 2/1 میلی مولار) و خشکی (دو سطح شاهد و تنش خشکی) و 4 تکرار اجرا شد. در کل 48 گلدان مورد استفاده قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان دادند که تنش خشکی باعث کاهش خصوصیات مورفولوژیکی ازجمله تعداد برگ، سطح برگ، وزن خشک برگ، طوقه و ریشه، حجم ریشه و ماده ی خشک کل شد. تنش خشکی، محتوای نسبی آب برگ، پایداری غشاء سلولی، میزان کلروفیل a، b، کلروفیل کل، کاروتنوئید، پروتئین های محلول کل را کاهش و میزان پرولین، کربوهیدرات های محلول کل، مالون دی آلدئید، پراکسید هیدروژن و فعالیت آنزیم های ضداکسایشی را افزایش داد. کاربرد سیلیس سبب افزایش خصوصیات مورفولوژیکی، محتوای نسبی آب برگ، پایداری غشاء سلولی، میزان کلروفیل a، b، کلروفیل کل، کاروتنوئید، میزان پرولین، کربوهیدرات های محلول کل، پروتئین های محلول کل و فعالیت آنزیم های ضداکسایشی شده و کاهش میزان مالون دی آلدئید و پراکسید هیدروژن شد. همچنین تنش خشکی صفات کمی و کیفی میوه را تحت تأثیر قرار داد. تحت تنش خشکی، تعداد میوه و عملکرد، سفتی بافت میوه، میزان فنول، فلاونوئید، آنتوسیانین، ظرفیت ضد اکسایشی کاهش و میزان TSS، TA و ویتامین ث افزایش یافت. اما روی pHاثر معنی داری نداشت. کاربرد سیلیس سبب افزایش تعداد میوه و عملکرد، سفتی بافت میوه، میزان فنول، فلاونوئید، آنتوسیانین، ظرفیت ضد اکسایشی شد و میزان ویتامین ث را کاهش داد. غلظت 6/0 میلی مولار اثر بیشتری روی صفات فوق داشت.
