در سال های اخیر با بالا رفتن دانش و آگاهی مصرف کنندگان، تمایل برای کاهش یا حذف مواد شیمیایی نگهدارنده مواد غذایی فزونی یافته و مقدمات حذف این قبیل از ترکیبات را فراهم آورده است. توت فرنگی یکی از محصولات مهم باغی است که بویژه در مرحله بعد از برداشت و در حین انبارداری، حساسیت بسیار زیادی به بیماری های قارچی دارد. هدف این تحقیق، بررسی اثرات ترکیبات طبیعی (اسانسهای گیاهی و اسید سالیسیلیک) بر کنترل بیماری های قارچی بعد از برداشت توت فرنگی به عنوان جایگزینی برای روش های کنترل شیمیایی بود. برای این منظور آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار انجام گرفت. میوه های توت فرنگی رقم سلوا، در مرحله رسیدگی تجاری برداشت شده و ابتدا در محلول اسید سالیسیلیک (غلظت های صفر و 2 میلی مولار ) و سپس در محلول های آبی اسانس های گیاهان آویشن (Thymus migricus)، مرزه (Satureja hortensis) و میخک (Eugenia caryophyllata) (غلظت های صفر، 200، 400 و 600 میکرولیتر در لیتر) غوطه ور گردیدند و پس از خشک شدن به سردخانه با دمای صفر تا یک درجه سانتیگراد منتقل گردیدند. در حین نگهداری میوه ها در سردخانه، میزان رشد قارچ ها روی میوه ها هر 7 روز یکبار اندازه گیری شد. نتایج این تحقیق نشان داد که با پیشرفت دوره انبارداری، درصد میوه های آلوده افزایش یافت. درصد میوه های آلوده در میوه های تیمار شده کاهش معنی داری را نسبت به میوه های شاهد (در هر سه زمان اندازه گیری) نشان داد. بیشترین و کمترین شدت آلودگی میوه ها (در اواخر دوره انبارداری) به ترتیب با میانگین 6 و 25/3 مربوط به تیمارهای شاهد و غلظت 2 میلی مولار اسید سالیسیلیک می باشد. نتایج این تحقیق همچنین بیانگر این واقعیت بود که، کاربرد تلفیقی تیمارهای اسید سالیسیلیک و اسانس های گیاهی نسبت به کاربرد اسانس های گیاهی به تنهایی تأثیر بیشتر و نسبت به کاربرد اسید سالیسیلیک به تنهایی تأثیر کمتری در کاهش آلودگی های قارچی داشت. به عبارت دیگر کاربرد اسید سالیسیلیک به تنهایی بیشترین تأثیر را در کاهش آلودگی های قارچی داشت.
