تنش خشکی به عنوان یکی از شایع ترین عوامل زیستی محدودکننده تولید محصولات باغبانی است، که در بسیاری از مناطق جهان در حال گسترش است. تنش خشکی یک تنش محیطی رایج برای انگور است که معمولاً در خاک های با محتوای پایین آب رخ می دهد. استفاده از محرک های زیستی بر پایه جلبک دریایی ممکن است یک نقش کلیدی در توسعه استراتژی های زراعی دوستدار محیط زیست برای بهبود عملکرد، تحمل به تنش های زنده/ غیرزنده و کیفیت میوه داشته باشد. در این تحقیق، اثر عصاره جلبک دریایی قهوه ای Ascophyllum nodosum (مارمارین) بر فیزیولوژی و کیفیت انگور در شرایط تنش خشکی و بدون تنش خشکی بررسی گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با دو عامل و سه تکرار طراحی شد. عامل اول (تنش خشکی) در دو سطح (شاهد و تنش خشکی) و عامل دوم (مارمارین) در سه سطح (صفر، 1000 و 2000 پی پی ام) بود. نتایج نشان داد که تنش خشکی کلروفیل a، کلروفیل کل، محتوای نسبی آب برگ، شاخص رنگ L*، سفتی، اسیدیته قابل تیتراسیون، ویتامین ث، فنول کل، فلاونوئید کل و فعالیت ضداکسایشی کل را کاهش داد اما میزان پرولین برگ، پراکسید هیدروژن، پروتئین های محلول کل، فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز، شاخص رنگ a* و مواد جامد محلول میوه را افزایش یافت؛ کاربرد تیمارهای 1000 و 2000 پی پی ام مارمارین در شرایط تنش خشکی موجب کاهش پراکسید هیدروژن، پروتئین های محلول کل، فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز، شاخص رنگ a*، pH و مواد جامد محلول و افزایش کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل، کاروتنوئید کل، محتوای نسبی آب برگ، پرولین برگ، شاخص رنگ b*، L*، سفتی، اسیدیته قابل تیتراسیون، ویتامین ث، فنول کل، فلاونوئید کل و فعالیت ضداکسایشی کل گردید. استفاده از عصاره جلبک دریایی در شرایط تنش خشکی توانست موجب بهبود ویژگی های کمی و کیفی و کاهش اثرات منفی تنش خشکی در انگور رقم رشه گردد.
