سیمین دانشور اولین زنی بود که به زبان فارسی داستان به معنای امروزی آن را نوشت و راه را برای زنان داستان نویس پس از خود هموار کرد. طرح داستان ها و اندیشه ها و شگردهای داستان نویسی او بر اساس آثار و اندیشه های دیگران شکل گرفته است. روش و مبنای نظری که بتواند میزان نوآوری و ابتکار نویسنده را روشن سازد، نظریه بینامتنیت است. این نظریه بر این اصل استوار است که هیچ نویسنده ای بدون کمک گرفتن از متون و آثار قبل از خود نمی تواند متنی را به وجود آورد. در این پژوهش منابع و آثار مختلفی را مورد بررسی قرار داده ایم که سیمین دانشور در سه رمان سووشون، جزیره سرگردانی و ساربان سرگردان از آن ها بهره برده است. این سه رمان از جهاتی به هم شباهت دارند. برخی از شخصیت ها، اصطلاحات و مضامین داستان ها مشترک هستند. علاوه بر این نویسنده از تاریخ، حماسه، فلسفه، عرفان، هنر و ... در آثارش بهره گرفته است. سیمین دانشور علایق، روحیه ها و دغدغه های زن ایرانی را در رمان هایش منعکس نموده است تا خواننده را بیشتر با احساسات آنان آشنا سازد.
