آرمان مام عزیزی

یکی از سیستم های جانبی رایج و مؤثر مقاوم در برابر زلزله، قاب های مهاربندی جانبی هستند که استفاده از آنها به اوایل قرن بیستم بر می گردد. استفاده از قاب های مهاربندی به جهت دارا بودن سختی بالا نسبت به قاب های خمشی فولادی بین مهندسین سازه مطلوب است. اصولاً نسبت سختی محوری اعضای سازه به سختی خمشی آنها، عدد بزرگ و قابل توجه است و چون انتقال نیروهای جانبی در قاب های مهاربندی شده از طریق افزایش یا کاهش طول اعضای مهاربندی انجام می شود، سختی قابل ملاحظه ای در مقابل بارهای جانبی ایجاد می شود. توسعه و گسترش سیستم های مهاربندی جانبی و جزئیات بندی مناسب آنها از سال 1960 میلادی آغاز و تاکنون نیز تحقیقات جدی در مورد آنها ادامه دارد. سه نوع سیستم مهاربندی جانبی موسوم به قاب های همگرا (CBF)، قاب های مهاربندی واگرا (EBF) و قاب های کمانش تاب (BRBF) مورد توجه محققان و طراحان لرزه ای سازه های فولادی قرار گرفته است. به طور خلاصه، در قاب های CBF و BRBF اتلاف انرژی توسط مهاربندها و در قاب های EBF اتلاف انرژی توسط رفتار شکل پذیر تیر پیوند انجام می گیرد. ساختمان های قدیمی دارای مهاربند شورون که بر اساس ضوابط قدیمی آیین نامه ها طراحی شده اند معمولاً نمی توانند ضوابط جدید آیین نامه ها را اقناع کنند و رفتار لرزه ای نامناسبی خواهند داشت. از مهم ترین ضوابط طراحی این قاب ها می توان به طراحی تیرها، ستون ها و اتصالات برای نیروی قابل انتظار مهاربندهای فشاری و کششی اشاره کرد. ضعف این بادبندها در مقابل بارهای جانبی از قبیل زلزله باعث شده است که مهندسین سازه برای تقویت این المان اقدام نمایند