برای غلبه بر کمبود آب، انتقال بین حوضه ای از طریق مرزهای بین المللی، ملی، منطقه ای و محلی، برای تأمین افزایش تقاضا در بخش کشاورزی، صنعت، برق آبی، زیست محیطی و خانگی، به منظور توسعه اقتصادی و اجتماعی انجام می شود(مریدسادات و همکاران، 1390). این انتقال علیرغم رفع کمبودها می تواند منشأ تغییرات زیادی در حوضه های مبدأ و مقصد باشد که باید از دیدگاه های مختلف از جمله ژئومورفولوژی مورد ارزیابی قرار گیرد. در سا لهای اخیر تشدید پدیده خشکسالی و مدیریت نادرست منابع آب، موجب افت شدید تراز آب دریاچه ارومیه و بروز پیامدهای منفی زیست محیطی شده است(رضازاده و عباسی، 1392). لذا به منظور پیشگیری از بروز چنین مشکلاتی، طرح انتقال آب رودخانه زاب به حوضه آبریز دریاچه ارومیه در دست مطالعه و اجرا قرار گرفته است. اگر چه قدمت انتقال آب به صدها سال پیش بر می گردد، ولی ضرورت طرح این موضوع از 200 سال پیش تاکنون بیشتر احساس شده است. اجرای کارگاه ها و همایش های بین المللی و ملی با هدف بررسی مسائل انتقال بین حوضه ای آب، تأکیدی بر این موضوع است(حلبیان و شبانکاری، 1389). (1986، Hey)، (1999، Lansheng & Christian)، (2000، Anna)، (2003، Xuejun Hongwang & ) ، (2006،Mampiti Rashid &)، (2009، Alistair)، (2012،Yan & et. al)، (خلیلی و همکاران، 1391)، (سید نعیم امامی، 1391)، (آتشخوار و همکاران، 1391) و گوهری و همکاران در سال2013 هر کدام در مقالات جداگانه ای به بررسی پیامدهای منفی انتقال آب بین حوضه ای پرداخته اند که در آنها، بیشتر از زاویه زیست محیطی و مسائل اجتماعی– اقتصادی به این پروژه ها پرداخته شده است. لذا، در این تحقیق تلاش گردیده تا از زاویه ای متفاوت و از دیدگاه ژئومورفولوژی، به پیامدهای منفی فقدان نگرش سیستمی در اجرای پروژه ملی انتقال آب از حوضه آبریز رودخانه زاب به دریاچه ارومیه پرداخته شود، تا با شناسایی این چالش ها، و ارائه راهکارهای مناسب، خسارت اجرای این طرح به حداقل و مزایای آن به حداکثر برسد.
