رابطه انسان با دیگران، اغلب از طریق «زبان» و «گفتار» انجام می گیرد. کسانی که از نعمت نطق محروم اند یا با داشتن زبان از نحوه صحیح ارتباط برقرار ساختن با دیگران ناتوانند ، بخش عظیمی از مقاصد خود را نمی توانند به دیگران برسانند. خطابه یا ایراد سخن در دوره ی صدر اسلام که رنگ توحیدی گرفت به عنوان ابزاری کار آمد برای تبلیغ دین تبدیل شد و عوامل پیشرفت آن از نظر محتوا دارای ساختار ویژه ای است. خطابه به عنوان وسایل ارتباط جمعی و اطلاع رسانی در این عصر، مهم ترین نقش را داشته است به دلیل اجرای زنده آن جایگاه خود را حفظ نموده و با آمدن دین اسلام یک جهش قابل توجهی در این حوزه به وجود آمد و خطابه های این عصر از نظر معنا ساده و بسیط بوده اند و بر خلاف خطبه های عصر جاهلیت که برای مفاخره و منافره به کار می رفت مرتبه و جایگاه والایی در اسلام پیدا کرد.
