امام علی بن موسی (ع) هشتمین امام معصوم در روز یازدهم ذیقعده ی سال 148هجری در شهر مدینه در آسمان ولایت پا به عرصه وجود گذاشت. مدایح رضوی، همواره در طول تاریخ از موضاعاتی است مورد توجه و ستایش شاعران صاحب ذوق ادب فارسی وعربی زبان قرار گرفته است وشاعران بنابر ارادت خود به خاندان عصمت و نیز مهارت خویش زبان به مدح آن بزگواران گشوده اند. اوج توجه به شعر رضوی را باید در دوران معاصر دید. اولین چکامه ها در مدح امام رضا (ع) در شعر فارسی از سنایی غزنویی ودر شعر عربی از دعبل خزاعی بوده است. در این مقاله سعی برآن است که به بررسی و تحلیل مقایسه ای مدایح رضوی در شعر بهار و محمد بن ضبی پرداخته شود. اصلی ترین و مهمترین موضوعاتی که این دو شاعر در مدایح رضوی خود اشاره و تاکید کرده اند اشاره به تولد امام رضا (ع)، زیارت امام رضا (ع)، شفاعت و توسل به امام رضا (ع)، ولایت و امامت این امام بزرگوار، قدرت و توانایی، علم و دانش، احترام و تعظیم و برکت داشتن آن امام بزرگوار که دارای گوهری پاک و اصیل به زیور فضائل نفسانی و اوصاف حمیده است.همچنین درخواست شفاعت از امام در شعر هر دو شاعر و استفاده از صنایع ادبی همچون تضاد ومراعات نظیر به زیباترین شکل پاکی امام رضا (ع) را نشان می دهد.
