نمایشنامه یکی از گونههای ادبی است که با استفاده از عناصری همچون: گفتو گو، شخصیت، حادثه و کشمکش، به بیان مسائل و معضلات بشر و مسائلی از این قبیل میپردازد. آغاز نمایشنامهنویسی به یونان باستان بر میگردد. احمد شوقی، نمایشنامهنویس عرب با اقتباس این فن از غربیها، آثار ارزندهای به جامعه عرب تقدیم نموده است. احمد شوقی در واقع، نمایشنامه شعری که ترکیبی از شعر اصیل عرب با نثر است را به وجود آورد. گرچه برخی عقیده دارند که نمایشنامه شعری از همان آغاز نیز بوده است؛ اما با نام احمد شوقی شناخته میشود. صلاح عبدالصبور نیز یکی از این نمایشنامهنویسان است که شعر نو و نثر را با هم آمیخته و در نمایشنامه عربی سبکی نو به وجود آورده است. لیلی و مجنون یکی از آثار اوست که به این سبک نوشته شدهاست. این پژوهش ضمن بررسی عناصر نمایشنامه نویسی همانند: گفتوگو، شخصیت، حادثه، و کشمکش، به بررسی و تعریف نمایشنامه شعری در این اثر میپردازد. همچنین بیان میکند که صلاح عبد الصبور نمایشنامه لیلی و مجنون را به سبک نمایشنامه شعری، برای تأثیرگذاری بیشتر بر مردم و بیان واقعیت و حقیقت جامعه، انتخاب نموده است. در واقع نویسنده در میان گفت گوها، کشمکش ها و حوادث داستان، به وسیله شخصیت ها به بیان مسائل اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه خود در قالبی دراماتیک می پردازد.
