نازک الملائکه (بغداد 1923/2003 القاهره) معلم/ دانش آموخته موسیقی در دانشکده هنرهای زیبا در بغداد/ ماجستیر ادب مقارن از دانشگاه های مادیسون و پرینستون /مسلط به زبان های انگلیسی فرانسه و لاتین بود. او به همراه عبد الوهاب البیاتی ازمبدعان شعر نو عربی است. شعر نو را با قصیده الکولیرا (1947) در مجموعه شظایا ورماد (1949) شروع کرد. نازک الملائکه علاوه بر اشعار در کتاب قضایا الشعر المعاصر و مقدمه های دو جلد دیوان و سایر مقالاتش از نظریه پردازان و منتقدین سبک-های شعری بود. نظرات او درباره شاعرانگی (Poetics): الشعریه/الشاعریه/ الإنشائیه/ الإبداع/ علم الأدب/ الفن الإبداعی یا فن الشعر بویژه در زمینه ارتباط موسیقی با عاطفه و تخیل در شعر و انواع وزن شعر عربی و نوآوری های وزنی بسیار عمیق و با اهمیت است. شعر نو نازک مبتنی است بر تفیعله های متفاوت در شمار و تنوع قافیه و نه عاری بودن از آن. در شعر آزاد (الشعر الحر) او استقلال بیت از بین رفت اما کل قصیده از نظر سایر عناصر هنری و زیبایی شناختی وحدت و انسجام هارمونیک داشت. او شعر آزاد را شعر السطر/ السطور؛ لا الشطر والشطرین نامید. اشعار او به شیوه ای نوآورانه نوعی از الشعر الروایی یا الروایه فی الشعر (التسرید الشعری)/ الشعر المسرحی است. با خوانش چند شعر او از جمله الخیط المشدود إلی شجره السرو (1948)، الأفعوان (1948)، مرَّ القطار (1948) و خرافات (1948) می توان ویژگی های ذیل را استخراج کرد: نو آوری در ساختار یا فرم و دوری از شکل ها و شیوه های قدیمی، عدم یکسانی در قافیه. در ساختار اشعار او ترکیبی از سبک های زبان امروز و ظرفیت های زبان ادبی کلاسیک وجود دارد. نگرش ستیزه جویانه افکار و جریان های چپ گرایانه یا متعصبانه راست گرایانه در شعر نازک کمتر از همدوره ها و سایر شاعران نوگرای معاصر است هر چند سایه نوعی سمبلیسم سیاسی در نمادها و واژگان وجود دارد. تداخل الأجناس/الأنواع الأدبیه (الأجناسیه) در شعر او وجود دارد. کاربرد روایت در شعر نازک شعریت شعر را ضعیف نکرده است و از ابهام و رمز در آن نکاسته است. پرهیز از ابزرای کردن زبان و استفاده از آن به مثابه یک ذات مستقل. او با استفاده از ظرفیت های نهان واژه ها- ابعاد جدیدی از ظرفیت های زبان بر حسب اقتضای گرایش به موضوعوعات جدید وارد شعرش کرده بدون تصنع. از نظر محتوایی دو ویژگی کم نظیر در عصر خود دارد: استفاده از نماد و رمز و اسطوره (أبولیس بلوتو و نارسیس و غیره)؛ مثل نهر النسیان که هم روایی است و هم اسطوره دارد. دیالوگ و صحنه آرایی در شعر او ایجاد کرده است و عناصر شخصیت زمان مکان و حدث در شعر آزاد او جلوه بارزی دارد. نوعی از رؤیا به مفهوم ادونیسی در شعر او وجود دارد. هر چند او شعر او بر خلاف شعر کسانی مثل أدونیس یا ایلیا حاوی ظرفیت تأویل پذیری بیشتری دارد و از ابهام ممل خیلی دور است اما نمی توان رمزها را به یک یا دو معنا فروکاست چون شعر را تهی می کند. زبان نازک خطابی نیست ایحائی است در خدمت تخیل و عاطفه است و به نوعی ضد رئالیسم است تأثیر از رمانتیک و سمبولیسم و و تا حدودی سوررئالیست.
