هدف زبان فقط بیان اندیشه وایجاد ارتباط و پیام رسانی نیست بلکه شکل گیری اندیشه و هویت فکری وجودی هم هست. علوم انسانی بیشتر به صورت علم و ساینس مطرح شد؛ با سنخ کار متفاوت که با عالم زنده سرو کار دارد و باید نوع روش آن زنده باشد و متفاوت از عالم طبیعت که نوعِ روش علوم محض را تشکیل می دهد. علوم تجربی دنبال یقین می-گردد اما علوم انسانی سعی می کند با تفسیر به حداکثر یقین برساند یقین مطلق وجود ندارد. هر کدام منطق خاص خود و لذا روش و مقولات خاص خود را دارند. پدیده های انسانی و اجتماعی و تاریخی بر خلاف علوم طبیعی تکرار پذیر نیستند. هایدگر رساله در راه زبان از هایدگر که به انگلیسی ترجمه شده است و متشکل از سه مقاله او درباره زبان است. او معتقد است وقتی نام چیزی را می برید موجود می شود. تسمیه هویت می بخشد. زبان ما را تکلم می کند نه ما زبان را؛ زیرا زبان به ما وجود می بخشد و اجازه و امکان ظهور می دهد و وجود ظهور می یابد. ایده هایدگر که زبان خانه وجود است از همین نگرش شکل گرفت. در اثر نسبت برقرار کردن باسایر موجودات و پدیدها و اشیاء، کلمه به وجود می آید و کلمه نسبت است لذا کلمه لفظ نیست. چیزها در اثر نسبت برقرار کردن انسان با آن ظهور پیدا می کند و لذا وجود پیدا می کند.عالم انسان مجموعه ی نسبت های او با سایر چیزهاست. لذا فقط انسان عالم دارد چون با اشیاء و امور نسبت برقرار می کنند و از آن آگاه هستند. نسبت بر قرار کردن = وجود // وجود = کلمه پدیدار شناسی شناخت ظهورات وجود است یا شناخت تظاهرهای وجود. لذا زبان از این منظر اساس پدیدارشناسی هم هست. چرا این موضوع: چون فهم متون و انتقال آن هدف آموزش زبان و ادبیات و مترجمی است. متن: هر چیزی که ذهن را تحت تأثیر قرار دهد یا به پویایی و تأمل وا دارد. ذهن متأثر از حواس است. انواع متن: نوشتاری (شعر و نثر) -غیر نوشتاری: شنیداری (اصوات و ایقاع ها و موسیقی)، دیداری. لامسه، چشایی و بویایی. بحث ما مربوط به متون زبانی نوشتاری است. فهم متن: فهم دریافتن دنیای بیرونی و درونی متن و در نتیجه تأثیر پذیرفتن از اندیشه یا موضوع/ مضمون یا مفاهیم مندج در آن است. این یک فرایند کلیت مند و ترکیبی است. به هیچ عنوان نمی تواند تحمیلی باشد. اهمیت فهم متن: متعالی ترین هدف آموزش ادبیات برای ایجاد و روشی برای تقویت قوه اندیشه و تأمل است. به قول اندیشمندانی چون ریکور و هایدگر ما به این جهان افنکده شده ایم و محکوم به تفسیر و فهم جهان پیرامون هستیم این مهم در آموزه های اصیل دینی هم آمده است. در فهم متن دیدگاه یا دلالت یا معرفت موجود در متن فهم شده برای شنونده قابل درک می شود و افق های معنایی را با شیوه های اندیشه و زندگی برای فهم کننده به مقوله های کلیدی گفتمان فرهنگی تبدیل کند تا در قالب تحلیل دلالت ها نوعی معنا ارائه دهد. فهم متن شرط تبیین، تفسیر، تأویل و هرمنوتیک و یا ترجمۀ آن و هر نوع تحلیل و قضاوت نشانه شناختی درباره متون است.
