تصویرآفرینی یکی از شیوه های القای مفاهیم و رساندن پیام در آثار ادبی و هنری است. قرآن کریم از طریق خلق تصاویر حسی به واسطه کلمات، مفاهیم انتزاعی و غیر محسوس را تبیین کرده است. سید قطب نظریه ی تصویرآفرینی قرآن کریم را در آثار قرآنی خود بویژه در "مشاهد القیامه فی القرآن" مطرح کرده است. او تلاش کرد با بررسی جنبه های مختلف زیبایی تصویری در قرآن کریم در قالب سبکی موسوم به "مکتبه القرآن الجدیده" تأثیر این فن بیانی را در القای مفاهیم قرآن تبیین کند. این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی، تصاویر حسیِ امور عینی و ذهنی مرتبط با بهشت را بر اساس نظریه سید قطب بررسی می کند. نتایج پژوهش بیانگر آن است که مفاهیم مربوط به توصیف بهشت در قرآن بر اساس توصیف های محسوس و عینی بیان شده است؛ به طوری که امکان تجسم عینی آن توسط مخاطب و بر اساس تجارب او ممکن است. بیشتر تصاویر حسی در قرآن کریم مربوط به امور محسوس است و هماهنگی بین عناصر خارجی و محسوس با عناصر درونی و انتزاعی باعث افزایش تأثیر کلام و ایجاد انگیزش برای تأمل در مفاهیم می شود. علاوه بر این کاربست تصویرهای هنری در افزایش اعجاز بیانی قرآن مؤثر است.
