دیابت یکی از شایع ترین اختلالات غدد درون ریز است که بر دو نوع است، دیابت نوع اول ناشی از تخریب خود ایمنی سلول های β پانکراس است و معمولاً منجر به کمبود مطلق انسولین می شود. دیابت نوع دوم که شامل افرادی می شود که مقاومت به انسولین دارند. در این مطالعه از استرپتوزوتوسین به عنوان عامل القا کننده دیابت استفاده شد. دیابت باعث افزایش نیتریک اکساید و افزایش رادیکال های آزاد می شود. بسیاری از گیاهان، ادویه جات و سایر مواد گیاهی برای درمان دیابت در سراسر جهان معرفی شده است. ثابت شده است که بامیه (A.esculentus) می تواند به عنوان یک مکمل غذایی به منظور جلوگیری از عوارض ناشی از استرس اکسیداتیو در دیابت استفاده شود. در این تحقیق سلول های بتای پانکراس کشت داده شدند و سپس با استرپتوزوتوسین دیابتی شدند و نهایتا اثر عصاره گیاه بامیه روی این سلول ها بررسی شد. سنجش میزان ترشح انسولین به روش الایزا و کیت اختصاصی با آنتی بادی اختصاصی برای انسولین انسانی در پلیت های 96 خانه ای انجام شد. سلول ها پس از تیمار با STZ و عصاره با تریپان بلو مخلوط و روی لام نئوبار زیر میکروسکوپ مشاهده شدند. سپس سلول های زنده و مرده شمارش و درصد سلول های زنده محاسبه شد. از مایع رویی خانه های ظرف کشت همه ی گروه ها و کنترل جمع آوری و جهت سنجش نیتریک اکساید استفاده شد. ظرفیت تام آنتی اکسیدانی به روش فرپ انجام شد. سلول های رده ی بتای پانکراس تحت تاثیر عصاره و STZ قرار گرفته شد. STZ باعث مرگ سلولی و کاهش معنی دار در تعداد آنها شد. اما همراهی عصاره با STZ، نشان داد که عصاره سمیت سلولی STZ را کاهش داده و باعث افزایش معنی دار تعداد سلول ها می شود. همچنین مشخص شد که دیابت القا شده توسط STZ باعث کاهش معنی داری در ترشح انسولین و اثر عصاره همراه با STZ باعث افزایش معنی دار ترشح انسولین شد. عصاره به تنهایی تغییر چندانی در سطح نیتریک اکسید نداشت اما در سایر گروه های تحت تیمار عصاره و STZ در سطح نیتریک اکساید، افزایش معنی داری را نشان داد. اما در گروه STZ+Extract عصاره باعث کاهش سطح نیتریک اکسید شد. در نهایت STZ سبب افزایش معنی دار در سطح FRAP شد. ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در تمام گروه ها نسبت به گروه کنترل افزایش پیدا کرد و معنی دار بود. در حالی که گروه تیمار شده با عصاره تغییر معناداری را در سطح FRAP نشان نداد و شبیه گروه کنترل بود.
