امنیت غذایی به عنوان جزئی از امنیت ملی کشورهای جهان از اهداف مهم حاکمیتهای سیاسی است. طبق تعریف سازمان ملل (1986)، امنیت غذایی عبارت است از دسترسی همه مردم به غذای کافی در تمام اوقات برای داشتن یک جسم سالم است و طبق تعریف سازمان خوار و بار جهانی، بایستی همه مردم در تمامی ایام به غذای کافی، سالم و مغذی دسترسی فیزیکی و اقتصادی داشته باشند و غذای در دسترس نیازهای یک رژیم تغذیه ای سازگار با ترجیحات آنان را برای یک زندگی فعال و سالم فراهم سازد. لذا مفاهیم اصلی امنیت غذایی شامل غذای کافی، دسترسی (فیزیکی و اقتصادی)، داشتن زندگی سالم و فعال است. بر اساس افق چشم انداز 1404 نیز جامعه ایرانی بایستی برخوردار از سلامت، رفاه، امنیت غذایی، تأمین اجتماعی، فرصتهای برابر، توزیع مناسب درآمد، نهاد مستحکم خانواده، به دور از فقر، فساد، تبعیض، بهره مند از محیط زیست مطلوب باشد. در سیاستهای کلی برنامه های چهارم و پنجم توسعه نیز بر تأمین امنیت غذایی کشور با تکیه بر تولید از منابع داخلی و خودکفایی در تولید محصولات اساسی کشاورزی تأکید شده است. در سطح جهانی تقاضا برای محصولات غذایی به دلیل افزایش جمعیت، بهبود وضعیت اقتصادی کشورهای پر جمعیت و به تبع آن ارتقا در هرم غذایی و تولید سوخت زیستی مرتبا در حال افزایش است اما به دلایلی چون استفاده مفرط از منابع، فرسایش و تخریب خاک، افزایش جهانی دما و گسترش شهرها (تبدیل اراضی حاصلخیز به مناطق مسکونی) روند تولید جهانی غذا نزولی است.
