ذغال زیستی را می‌توان به عنوان محصول کربنی تعریف کرد که با قرار گرفتن زیست توده در محیطی با حرارت بالا و اکسیژن محدود (پیرولیز) تولید می‌شود. پیرولیز، شکست ساختار پلیمری زیست توده در دماهای بالا بدون مشارکت اکسیژن است. محصولات نهایی پیرولیز عبارتند از گاز زیستی، روغن زیستی و ذغال زیستی. این نوع ذغال می‌تواند به عنوان یک منبع انرژی و همچنین یک اصلاح کننده خاک عمل کند. ذغال زیستی را می‌توان از طیف گسترده‌ای از مواد آلی از جمله لجن کارخانه کاغذ، بقایای جنگل‌ها و محصولات کشاورزی و ضایعات طیور تولید کرد. امروزه استفاده از ذغال زیستی به‌عنوان یک فناوری پایدار برای بهبود خاک‌های فرسوده و تخریب‌شده مورد توجه قرار گرفته است. این ماده ویژگیهای فیزیکی (به عنوان مثال، چگالی ظاهری، ظرفیت نگهداری آب، نفوذپذیری، و غیره)، شیمیایی (حفظ عناصر غذایی، در دسترس بودن عناصر غذایی و غیره) و بیولوژیکی (جمعیت میکروبی، کرم خاکی، فعالیت آنزیمی و غیره) خاک را بهبود می‌بخشد و در نهایت منجر به افزایش و بهبود رشد و نمو گیاه می‌شود. ذغالهای زیستی دارای مقدار بسیار ناچیزی از فلزات سنگین یا عناصر سمی مانند As، Cd، Pb و هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه‌ای هستند، بنابراین تهدیدی برای آلودگی خاک نیستند. ذغالهای زیستی حاصلخیزی خاک و بهره‌وری محصول را افزایش داده و باعث افزایش بهره‌وری مصرف آب و عناصر غذایی توسط گیاهان می‌شوند. همچنین باعث کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای مانند N2O به جو می‌شوند. آنها با ذخیره طولانی مدت کربن در خاک مقدار CO2 اتمسفر را کاهش می-دهند. در این سخنرانی ساختار (XRD و ...) و ویژگیهای فیزیکی (BET، SEM، TEM و ...) و شیمیایی (مقادیر عناصر غذایی، CEC، FTIR، TGA/DSC، آنالیز رامان و ...) ذغال زیستی تولید شده از بقایای سرشاخه‌های درختان بلوط که برای گلازنی در شهرستان بانه قطع شده بودند بررسی گردید.
