پاداش اصطلاحاً نوعی پاسخ به محرکی است که ایجاد لذت می کند. مواد طبیعی مانند نوشیدنیها و غذاها، تحریک های الکتریکی و داروهای مختلفی می توانند فرایند پاداش را در مغز القا نمایند. سیستم های عصبی مختلفی در پاداش نقش دارند که از مهمترین آنها سیستم دوپامینی مزوکورتیکولیمبیک می باشد. ایم سیستم شامل نورون های دوپامینرژیک بوده که از مزانسفال منشاء گرفته و آکسون های آنها به هسته های لیمبیکی مانند هسته آکومبنس، آمیگدال و نیز به قشر پیش پیشانی ارسال می شوند. نشان داده شده که افزایش دوپامین در نواحی هدف احساس لذت و پاداش را القا نموده و حافظه پاداشی مربوط به عامل تولید کننده پاداش را تقویت می کند. داروهای اعتیاد آور نیز با تحریک این مسیر باعث تولید پاداش در مغز شده و موجب اعتیاد دارویی می شوند.
