شمس الدین احمدی

تزریق مکرر بعضی داروها می تواند باعث افزایش اثر این داروها بر رفتار حیوانات شود. در این مطالعه اثر تزریق مکرر هیستامین بر فراموشی ناشی از تزریق پس از آموزش هیستامین مورد بررسی قرار گرفت. برای ارزیابی حافظه در موش های بالغ نر نژاد NMRI، از روش اجتنابی غیر فعال پائین رفتن از سکو (یکبار آموزش) استفاده شد. نتایج نشان داد که تزریق پس از آموزش دوزهای مختلف هیستامین (5، 10 و 20 میکروگرم/موش)، باعث کاهش توقف بر روی سکو و بعبارت دیگر باعث کاهش حافظه و یا ایجاد فراموشی گردید. پیش تیمار با تزریق مکرر هیستامین (10 و 20 میکروگرم/موش) برای سه روز متوالی و به دنبال آن پنج روز قطع تیمار، از فراموشی ناشی از تزریق پس از آموزش هیستامین (20 میکروگرم/موش) جلوگیری نمود. در عوض، پیش تیمار با تزریق مکرر آنتاگونیست گیرنده H1 هیستامینی، پیریلامین (5، 10 و 20 میلی گرم/کیلوگرم) و نیز با تزریق مکرر آنتاگونیست گیرنده H2 هیستامینی، رانیتیدین (5/12 و 25 میلی گرم/کیلوگرم) در 10 دقیقه قبل از تزریق هیستامین باعث کاهش اثر تزریق مکرر هیستامین بر فراموشی گردید. بعلاوه، الگوی اثر مشابهی نیز با تزریق مکرر آنتاگونیست گیرنده D1 دوپامینی، SCH23390 (25/0، 5/0 و 1 میلی گرم/کیلوگرم) و نیز با تزریق مکرر آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی، سولپیراید (2/0، 1 و 5 میلی گرم/کیلوگرم) در 10 دقیقه قبل از تزریق هیستامین مشاهده شد. نتایج حاضر ممکن است نشان دهنده این موضوع باشد که هر دوی گیرنده های هیستامینی و دوپامینی در اثرات پیش تیمار تزریق مکرر هیستامین بر فراموشی ناشی از تزریق پس از آموزش این دارو دخالت داشته باشند.