مورفین یک داروی ضددرد قوی است اما استفاده مکرر از آن موجب ایجاد تحمل، وابستگی و اعتیاد به این دارو می شود که با تغییراتی در پیام رسانی مسیرهای عصبی همراه است. هدف اول پژوهش حاضر، بررسی تغییرات بیان ژن گیرنده های پورینی p2rx4 و p2rx7 در استریاتوم و مخچه رت پس از القای تحمل به مورفین و یک ماه پس از ترک آن است. در این مطالعه، از چهار گروه رت جنس نر از نژاد ویستار استفاده شد. تحمل مورفین با تزریق مکرر مورفین دو بار در روز و به مدت 10روز ایجاد شد. گروه کنترل همزمان سرم فیزیولوژیک به جای مورفین دریافت نمود. القای تحمل به مورفین با استفاده از آزمون صفحه داغ در روز اول و دهم تزریق ها بررسی شد. دو ساعت پس از آخرین تزریق مکرر در روز دهم، نواحی استریاتوم و مخچه برای بررسی بیان ژن جداسازی شدند. دو گروه دیگر از رت ها پس از 10 روز تزریق های مکرر سالین و یا مورفین، به مدت 30 روز ترک داده شدند و مناطق مورد نظر مغز در روز سی ام ترک استخراج شدند. تغییرات بیان ژن با روش ریل-تایمPCR ارزیابی شد و مشخص شد که در رت های با تحمل به مورفین بیان ژن های p2rx4 و p2rx7در مخچه به طور قابل توجهی کاهش یافت. پس از دوره ترک مورفین، هیچ تفاوتی در بیان p2rx4 بین دو گروه کنترل و دریافت کننده مورفین مشاهده نشد، اما بیان p2rx7 به طور قابل توجهی در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. نتایج بیان ژن در استریاتوم رت های با تحمل به مورفین، هیچ تفاوتی را در بیان ژن p2rx4 بین دو گروه آزمایشی نشان نداد، اما در مقایسه با گروه کنترل تیمار شده با سالین کاهش معناداری در بیانp2rx7 وجود داشت. بیان p2rx4 در استریاتوم رت ها پس از ترک به طور قابل توجهی در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت درحالی که هیچ تفاوتی در بیان p2rx7 بین گروه های آزمایش مشاهده نشد. می توان نتیجه گیری کرد که تحمل به مورفین به طور خاص بر بیان ژن گیرنده های P2X4 و P2X7 در مخچه و استریاتوم تأثیر می-گذارد که پس از ترک مورفین جبران می شود. نتایج حاضر برهمکنش عملکردی مهم بین سیستم پورینرژیک و تحمل و ترک مورفین را نشان می دهد. هدف دوم پژوهش، پیشگویی بیوانفورماتیکی ارتباطات محتمل در شبکه دوبخشی ای است که یک سوی آن miRNA ها و سوی دیگر آن ژن های مرتبط با اعتیاد و تحمل به مورفین در رت است که با ساختن شبکه مربوطه از مطالعات قبلی و دیتای برخط وبسایت های mirdb.org و TargetScan.org و اعمال الگوریتم های محاسباتی پیشگویی پیوند برای یافتن محتمل ترین ارتباطات ثبت نشده تاکنون، محقق شد. خوش آتیه بودن نتایج از نظر محاسباتی قابل اثبات است، اما از نظر عملی، نیاز به انجام آزمایش و بررسی تجربی بیشتر در آینده دارد.
