مورفین یک ضددرد قوی برای درمان دردهای حاد و شدید است. مصرف طولانی مدت مورفین در دردهای مزمن باعث ایجاد تحمل به اثر ضددردی آن می شود و حتی می تواند باعث وابستگی به دارو شود. مطالعات زیادی تغییرات در بیان واسطه های التهابی و نقش قابل توجه آن ها را در وابستگی و تحمل به مواد اوپیوئیدی نشان داده اند. در این مطالعه می خواهیم تغییرات بیان ژن کموکاین CXCL12 و ژن گیرنده ی کموکینی CXCR4 را در دو ناحیه ی استریاتوم و قشرمخچه مورد بررسی قرار دهیم. ابتدا در یک گروه رت با تزریق مکرر ده روزه ی مورفین 10 میلی گرم/کیلوگرم، تحمل و وابستگی به مورفین ایجاد شد. رت ها در گروه کنترل، سالین 1 میلی لیتر/کیلوگرم را در طی دوره ی ده روزه دریافت کردند. در روز دهم پس از تزریق جداسازی بافت های مغزی ناحیه ی استریاتوم و قشرمخچه در این دو گروه به عنوان رت های با تحمل به خاصیت ضددردی مورفین استخراج شد تا بررسی تغییرات بیان ژن های مورد نظر پس از القای تحمل انجام شود. دو گروه دیگر از رت ها پس از دوره ی ده روزه ی تزریق مورفین و سالین، به مدت 30 روز دوره ی ترک را سپری کردند و بعد از اتمام این مدت جداسازی بافت های نواحی مغزی مورد نظر در این گروه نیز انجام شد. سپس مراحل استخراج RNA از این بافت ها و بررسی کیفی و کمی RNAهای استخراجی انجام گرفت. سپس برای ارزیابی تغییرات بیان ژن از ریل-تایم PCR استفاده شد. نتایج حاصل از PCR نشان داد که در ناحیه ی استریاتوم بیان ژن CXCL12 پس از القای تحمل و نیز پس از دوره ترک تغییر معناداری با گروه کنترل نداشت، اما بیان ژن گیرنده کموکینی CXCR4 پس از القای تحمل و نیز پس از 30 روز دوره ترک دارو، کاهش معناداری را نسبت به گروه کنترل مرتبط نشان داد. در ناحیه ی قشر مخچه نیز در هر دو گروه با القای تحمل به مورفین و گروه با ترک دارو، بیان ژن CXCL12 افزایش معناداری را نشان داد در حالیکه بیان ژن CXCR4 در هر دو گروه کاهش چشم گیری را نسبت به گروه کنترل مرتبط نشان داد. این نتایج نشان می دهند که القای تحمل و وابستگی به مورفین باعث تغییرات در بیان ژن کموکین التهابی CXCL12 و گیرنده CXCR4 در نواحی استریاتوم و قشر مخچه می شود. این تغییرات علاوه بر اینکه در هر ناحیه اختصاصی هستند، بلکه حتی پس از دوره ترک مورفین نیز در این نواحی مغزی دیده می شوند. می توان پیشنهاد نمود که فرآیندهای التهابی و کموکین ها در القای تحمل و وابستگی به مورفین و نیز در عوارض ناشی از مصرف دارو حتی پس از دوره ترک نیز مؤثر هستند.
