ساناز عینی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی بهزیستی روان‌شناختی در رابطه بین نگرانی آسیب‌شناختی و انگیزه‌ی فرزندآوری انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه‌ی آماری این پژوهش را تمامی زنان متأهل 18 تا 45 سال شهر همدان در نیم‌سال اول 1402 که حداقل 3 سال از شروع زندگی مشترک آنها می‌گذشت، تشکیل دادند. نمونه‌ی پژوهش با وجود دانستن احتمال افت شرکت‌کنندگان و بابت افزایش اعتبار بیرونی 550 نفر در نظر گرفته شد که به صورت نمونه‌گیری هدفمند از بین جامعه‌ی آماری گزینش شدند. نمونه‌ی نهایی پژوهش شامل 400 زن متأهل شهر همدان بود. در این پژوهش از پرسشنامه‌های انگیزه‌ی فرزندآوری میلر (CBQ)، نگرانی آسیب‌شناختی پنسیلوانیا (PSWQ) و مقیاس بهزیستی روان‌شناختی ریف (SPWB)استفاده شد. بعد از گردآوری پرسشنامه‌‌ها با بهره‌گیری از تحلیل مسیر از طریق نرم افزارهای SPSS 26 و Lisrel 8.8 تجزیه و تحلیل بر روی داده‌ها صورت گرفت. یافته‌ها نشان داد که مدل از برازش مطلوبی برخوردار است. برطبق نتایجی که حاصل شد، نگرانی آسیب‌شناختی بر انگیزه مثبت فرزندآوری ارتباط مستقیم و منفی و بهزیستی روان‌شناختی بر انگیزه‌ مثبت فرزندآوری ارتباط مستقیم و مثبت داشتند (01/0>P). همچنین نگرانی آسیب‌شناختی با نقش میانجی بهزیستی روان‌شناختی بر انگیزه فرزندآوری اثر غیرمستقیم داشت (01/0>P). بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که بهزیستی روان‌شناختی می‌تواند اثرات رابطه نگرانی آسیب‌شناختی و انگیزه فرزندآوری را تعدیل کند و از طریق کاهش نگرانی آسیب‌شناختی و افزایش بهزیستی روان‌شناختی، می‌توان در انگیزه فرزندآوری زنان تاثیر مثبتی به وجود آورد.