به منظور بررسی کنترل بیولوژیک گل جالیز در گوجه فرنگی، آزمایشی گلدانی در گروه زراعت دانشگاه تهران در قالب طرح بلو کهای کامل تصادفی با 5 تکرار با استفاده از سویه های باکتری سودوموناس و تیمارهای هورمونی (UTPF5 و 124 UTPF68، UTPF18، UTPF) بنزودیازول ( 30 و 60 پی پی ام) و سالیسیلیک اسید و شاهد با و بدون گل جالیز، در سال 1389 انجام شد. تیمارها به صورت محلول و گذاشتن ریشه نشاءها در آن اعمال شدند. نتایج نشان داد که اثر تیمارها بر شاخصهای رشد گوجه فرنگی و کنترل گل جالیز در سطح 1% معنی دار بود.کاربرد باکتری سودوموناس UTPF5 باعث افزایش وزن خشک اندام هوایی و کاهش مولفه های وزن خشک اندام هوایی گل جالیز، تعداد ساقه و غده گل جالیز گردید. باکتری UTPF124 بر روی صفات کاهشی گل جالیز موثرترین جدایه بود ولی نتوانست بر روی مولفه های رشدی گوجه فرنگی تاثیر بگذارد. در مجموع جدایه های سودوموناس فلورسنت را می توان بعنوان بالابرنده القاء مقاومت در گیاه معرفی نمود و از آنها بعنوان القا کننده مقاومت گوجه فرنگی در برابر گل جالیز در تلفیق با روشهای دیگر استفاده کرد.
