شعر معاصر فارسی, دوره ای شکوهمند از ادوار درخشان شعر فارسی است که به صورت های گوناگونی چون شعر موزون و شعر سپید متجلی شده است. سخنورانی توانمند با آثار خویش, این دوره از شعر فارسی ر ا, بر پا نگاه داشته اند. از میان این سخنوران, اخوان و سیمین بهبهانی, علاوه بر قالب های نو, در قوالب شعری کهن نیز شعر گفته اند و نیک از عهده ی آن بر آمده اند. این دو شاعر,علاوه بر بحور مستعمل شعر فارسی, از چند بحر ویژه شعر عرب نیز بهره برده اند و تفاوت این دو شاعر در کاربرد این بحور با شاعران کهن فارسی در آن است که, این دو شاعر, مضامین نو و معانی جدید را نیز با شعرشان ترکیب کرده اند و این بحور را به قصد خود نمایی و متکلف گونه به کار نداشته اند بلکه توانسته اند با این بحور ویژه شعر عربی که در شعر فارسی کم استعمال است , معانی مورد نیاز خویش را نیک بپرورانند. بحور به کار داشته شعر عربی در شعر این دو شاعر , طویل و بسیط و کامل است.
