دیوان کبیر یا دیوان غزلیات شمس تبریزی، دومین اثر بزرگ منظوم مولانا جلال الدین بلخی، بعد از مثنوی معنوی است و چون مولانا در پایان غزل ها، به جای نام یا تخاص خویش، نام مرادش، یعنی شمس الدین تبریزی را آورده است، به غزلیات شمس مشهور است. تنوع و پویایی اوزان عروضی در این دیوان چشمگیر و اعجاب انگیز است. در حقیقت، کمتر وزنی از اوزان عروضی هست که مولانا در آن غزل نسروده باشد به همین دلیل دیوان کبیر جامع ترین کتاب برای فراهم آوردن مواد به منظور تحقیق در عروض فارسی است.
