شعر موزون نیمایی در قلمرو زبان و ادب پارسی ،گونه ای از شعر جدید یا شعر نو می باشد که از عروض کهن پارسی بهره می گیرد و تفاوت آن با شعر سپید در آن است که در شعر سپید شاعر پایبند به رعایت وزن نیست اما در شعر موزون نیمایی، شاعر در سرا یش شعر به بحور عروضی نظر دارد و شعر وی موزون است. تفاوت این شعر با شعر کهن فارسی در کاربرد زحافات و ارکان عروضی و اندازه ی مصراع های شعری است.از سوی دیگر عدم تقید شاعر نو پرداز به التزام زحافات در ارکان ابیات و آوردن مصراع های دو رکنی شعر جدید نیمایی را به شعر عرب نزدیک کرده است زیرا در عروض شعر عرب ، شاعر مقید به التزام زحا فات در مصراع های شعری نیست واگر رکنی را سالم بیاورد میتواند رکنی دیگر را در همان مصراع مزاحف به کار گیرد واین شیوه در شعر کهن پارسی رایج نبوده است.
