صلاح الدین ویسی

یکی از موثرترین مدلهای کمی و کیفی ارزیابی توسعه پایدار، مفهوم جاپای بوم شناختی (Ecological Footprint Analysis) است. افزایش تعداد وسایل نقلیه موتوری در شهر سنندج، ترافیک را به یکی از اصلی-ترین معضلات این شهر از نظر پایین آمدن کیفیت محیط زیست تبدیل کرده است. در این تحقیق سعی شده با بهره گیری از مدل جاپای بوم شناختی میزان پایداری هرکدام از سیستم های حمل و نقل سنندج در سال 1395 مورد سنجش قرار گرفته و سپس مدل بهینه شبکه حمل و نقل در سال 1405 ارائه گردیده است. مقایسه میزان جاپای سیستم های حمل و نقل شهری با مقادیر استاندارد، حاکی از آن است که به جز اتوبوس، سایر وسایل حمل و نقل شهر سنندج از میزان جاپای اکولوژیکی بیشتری نسبت به استانداردهای جهانی برخوردارند. با توجه به تخمین جمعیتی حدود 457.390 نفر در سال 1405 و بر اساس محاسبات صورت گرفته درصد سهم وسایل نقلیه موتوری، شامل مینی بوس، اتوبوس، تاکسی، خودروهای شخصی و موتورسیکلت از جابه جایی مسافرین در سال 1405 با کمترین میزان جاپای بوم شناختی، به ترتیب برابر با 71/6، 02/57، 31/16، 08/19 و 88/0 درصد بوده است. مزیت طرح پیشنهادی صرفه جویی در مصرف سوختهای فسیلی به میزان 16.132 لیتر و همچنین کاهش میزان تولید دی اکسید کربن به میزان 11 تن در سال است.