سطح آبخوان های زیر زمینی با برداشت بی رویه به شدت رو به کاهش است و این نشان دهنده این موضوع است که میزان برداشت از منابع آب زیرزمینی بیشتر از میزان تغذیه طبیعی آبخوان است و آبخوان با بیلان منفی مواجه می شود، این مسئله باعث ایجاد مشکلات زیادی از جمله : نشست زمین، کاهش کیفیت آب، تداخل آب شیرین با آب شور، خشک شدن چشمه های طبیعی و از بین رفتن منابع آب جهت مصرف آینده گان می شود که به طور مستقیم یا غیر مستقیم زندگی انسانها را متاثر خواهد کرد. یکی از راهکارهای احیای منابع آب زیر زمینی این است که آب مازاد مصرف، در داخل زمین ذخیره شود تا در هنگام کمبود آب، برای برآورد کردن نیازها از منبع خارج شود. ذخیره آب در زیر سطح زمین با تغذیه مصنوعی، در صورت امکان، راه حلی کارآمد و مناسب از نظر جنبه های زیست محیطی برای ذخیره آب است. موفقیت طرح های تغذیه مصنوعی مستلزم جمع آوری و تکمیل داده ها و اطلاعات بسیار زیادی است و نخستین پیش شرط برای احداث طرح تغذیه مصنوعی، شناسایی محل مناسب است. شناسایی محل مناسب جهت تغذیه مصنوعی مستلزم جمع آوری اطلاعات، دسته بندی آنها و شناسایی دقیق محل می باشد. در این سخنرانی به بررسی نحوه مکانیابی محلهای تغذیه مصنوعی آبخوانها در محیط GIS و با لحاظ نمودن کلیه پارامترهای مؤثر در این خصوص شامل میزان نفوذ پذیری خاک، جنس خاک، ضریب هدایت هیدرولیکی، محل قرارگیری واحدهای زمین شناسی، ضریب هدایت الکتریکی، شیب منطقه، گروه های هیدرولوژیک خاک، ضخامت آبرفت، کاربری اراضی، شبکه آبراهه های سطحی، عمق آب زیر زمینی، نوع لایه های خاک، فاصله محل تغذیه با منبع و ضخامت لایه خشک خاک می باشد.
