سلمان احمدی

شهرنشینی نقش اساسی در خط مشی توسعه جغرافیایی جمعیت و رشد شهری دارد. از این رو در دهههای اخیر در ایران رشد و گسترش شهرها به صورت نوعی مشکل اساسی ظاهر شدند و لزوم توجه به مسائل شهری (به ویژه مسائل کالبدی آن) در قالب چارچوبی علمی، اهمیت و ضرورت یافته است. البته رشد روزافزون شهرها به تخریب اراضی کشاورزی محدود نمیشود بلکه مهمتر از آن تنشهای شهری همچون افزایش قیمت زمین، ایجاد تفرجگاه و کارگاه و به طور کلی تبدیل کاربریها نیز دارای تبعات مخربی در این زمینه میباشد. این پژوهش از نوع پژوهش کاربردی و روش پژوهش تحلیلی است. روش گردآوری دادهها به صورت میدانی و با بهره گیری از سایتهای مرجع تصاویر ماهوارهای میباشد. از نظر زمانی روش تحقیق مقطعی است. در مطالعه حاضر از تصاویر ماهوارهای لندست 5 ، لندست 7 و لندست 8 استفاده شده است. بیشترین رشد ایجاد شده برای کاربری اراضی ساخته شده برای بازه زمانی سال 1380 - 1375 با افزایش 27 / 51 درصد می باشد. دلیل این رشد شهری افزایش جمعیت منطقه مورد مطالعه می باشد که در این دوره بالغ بر 500 هزار نفر بر جمعیت منطقه مورد مطالعه افزایش یافته است و کمترین رشد مربوط به بازه زمانی سال 1399 - 1395 با افزایش 35 / 1 درصدی است. همچنین بازههای 1385 - 1380 ، 1390 - 1385 و 1395-1390 به ترتیب دارای رشدی برابر با 95 / 33 ، 79 / 43 و 86 / 10 درصدی همراه بودهاند. کاربری پوشش گیاهی برعکس کاربری ساخته شده در تمام بازههای زمانی بجز سال 1399 - 1395 دارای رشد منفی بوده است. بیشترین رشد منفی ذر بازه زمانی 1380 - 1375 با 52 / 136 درصد بوده است. که دلیل آن افزایش جمعیت و رشد اراضی ساخته شده در این بازه میباشد. در بازه زمانی 1399 - 1395 که اراضی ساخته شده کمی همراه بوده است کاربری پوشش گیاهی با رشد مثبت 95 / 3 درصدی همراه بوده است. کاربری اراضی بایر در بازه زمانی 1380 - 1375 تنها دارای رشد می باشد و در بقیه سالها با رشد منفی روبه رو بوده است. بیشترین رشد مثبت برای بازه زمانی اول با رشد 25 / 85 درصد و بیشترین رشد منفی برای بازه زمانی سوم با رشد 85 / 33 درصد بوده است.