یکی از مهمترین مسایل در زندگی انسان ها ، مسایل مربوط به زندگی زناشویی است. در اسلام پیوند زناشویی با نام شرعی نکاح و جداشدن زن و مرد از همدیگر با نام طلاق شناخته شده است. طلاق به سه بخش تقسیم می شود طلاق سنی، طلاق بدعی و طلاق نه سنی و نه بدعی. تعریف طلاق بدعی به دو مسئله زمان و عدد بر می گردد. زمان و عدد طلاق اگر طبق دستور شرع نباشد طلاق بدعی محسوب می شود. در نهایت طلاق بدعی شامل این دو بخش است. بخش اول که طلاق بدعی زمانی است شامل طلاق مدخولۀ حائض، طلاق نفساء و طلاق در طُهر مواقعه است و نوع دوم که طلاق بدعی عددی است و آن طلاق دو یا سه‌گانه در مجلس واحد با لفظ واحد یا لفظ منفصل است. از لحاظ حکمی نوع اول از نظر فقهای حنفی، مالکی، حنبلی، ظاهریه و امامیه و شافعی حرام است (اختلافات اندکی وجود دارد) ولی از لحاظ وقوع در مذاهب حنفی مالکی شافعی و بخشی از حنبلی واقع می شود اما در مذهب ظاهری ، مذهب امامیه و بخشی از مذهب حنبلی (ابن تیمیه و پیروان وی) واقع نمی شود. نوع دوم در مذهب شافعی و مذهب اباضی ضمن اینکه اصلا بدعی نیست از لحاظ حکمی مباح یا نهایتا ترک فضیلت است، در مذهب امامیه لغو است. و در سایر مذاهب حرام است. در تمام مذاهب غیر از امامیه و بخشی از حنابله (ابن تیمیه و پیروانش) واقع می شود. با توجه به تساوی ادله و عواقب ناشی از صدور حکم و نگاه مقاصدی به قضیه ترجیح در هر دو نوع طلاق بدعی(عددی و زمانی)، حکم و وقوع آن ها با ابن تیمیه بوده و نظر ایشان(عدم وقوع طلاق بدعی زمانی و وقوع یک طلاق در طلاق بدعی عددی) مورد پسند واقع گردید.
