عادت ماهیانه یکی از امور تکراری و مبتلا به زنان است که احکامی متعددی از جمله طهارت، نماز، روزه، قرائت قرآن و موارد دیگری بر آن مترتب می گردد. از سویی دیگر، قرائت قرآن به طور فراوان بنا به دستور خداوند متعال و فرمایش پیامبر مستحب است و یکی از بزرگترین عبادت ها به شمار می آید اما وجود طهارت صغری(وضو) یا طهارت کبری(غُسل) برای قرائت قران و دست زدن به مصحف توسط زن حائض محل اختلاف است که در این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی به بررسی دیدگاه های فقهی درباره ی قرائت قرآن توسط زن حائض پرداخته شده است. اکثریت فقها از جمله شافعیه، حنفیه و حنبلیه معتقدند که قرائت قران توسط زن حائض حرام است و قرائت را فقط در حالت ضرورت از جمله ترس از فراموشی و خواندن اذکار قرآنی جایز دانسته اند. در مقابل این دیدگاه مالکیه گفته اند که قرائت قرآن توسط زن حائض به طور مطلق جایز است. امامیه نیز قرائت قرآن توسط زن حائض را به جز سوره های عزائم جایز دانسته اند. این پژوهش با توجه به سستی دلایل قائلان به عدم جواز، رأی قائلان به جواز به دلیل قوّت دلایل آنان و با استناد به اصل جواز و اباحه به این نتیجه رسیده است که قرائت قران در ایام حیض جایز است.
