آبشکنها برای محافظت سواحل فرسایش پذیر در رودخانه استفاده میشوند. این سازه در معرض فرسایش ناشی از تمرکز جریان در قسمت دماغه خود میباشد. به همین دلیل باید با روشهایی مانع از تخریب این سازه و صدمههای مالی و جانی جبران ناپذیر آن شد. یکی از این روشها، استفاده از شکاف است. کاربرد اصلی شکاف، منحرف کردن جریان پایینرونده و جریانهای کناری در وجه بالادست آبشکن و کاهش قدرت گردابهای اطراف آبشکن میباشد. در تحقیق حاضر ابتدا به بررسی عمق، ابعاد حفره و توسعه زمانی آبشستگی آبشکن با دیواره عمودی پرداخته و در ادامه عملکرد مدلهای مختلف شکاف با تغییرات ارتفاع، عمق، عرض شکاف، همچنین فاصله از دماغه آبشکن مورد ارزیابی قرار گرفته و با حالت آبشکن بدون شکاف مقایسه گردید. نتایج آزمایشها نشان داد که مدلهای دارای شکافی که شامل ارتفاع شکاف تا زیر بستر، عمق شکاف معادل عرض آبشکن و نزدیک دیواره کانال و عرض شکافهای بیشتر باشند عملکرد بهتری در کاهش عمق و ابعاد حفره آبشستگی داشتند. همچنین درصد کاهش عمق آبشستگی برای مدل های مختلف از 11/8 تا 43 درصد متغیر بود.
