دستیابی شرکت به اهداف مورد نظر و اثربخشی و کارایی آن تا حد قابل ملاحظهای به برنامهریزی استراتژیک شرکت وابسته است. برنامهریزی استراتژیک یک چارچوب برای مدیریت چشمانداز آتی فراهم میکند. از سوی دیگر یک همبستگی قوی بین وجود برنامهریزی استراتژیک و عملکرد نهایی شرکت وجود دارد. با توجه به اهمیت صنایع غذایی در اشتغال، ارزش افزوده و سرمایهگذاری، بررسی سودآوری و عوامل مؤثر بر وجود برنامهریزی استراتژیک برای دستیابی هرچه بیشتر مدیران به اهداف مورد نظر این صنعت ضروری به نظر میرسد. در این مطالعه ابتدا عوامل مؤثر بر وجود برنامهریزی استراتژیک با استفاده از الگوی پروبیت و رهیافت جورسازی نمره گرایش مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. سپس اثر وجود برنامهریزی استراتژیک بر سودآوری با برآورد اثر متوسط درمان بر گروه درمان شده ارزیابی شده است. دادههای مورد نیاز از طریق مصاحبه با 33 نفر از مدیران بازاریابی صنایع مواد غذایی مشهد و با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده جمعآوری شده است. نتایج حاصل از الگوی پروبیت نشان میدهد که متغیرهای نگرش به پذیرش کارکنان، نگرش به ایجاد مشارکت تیمی و ثبات شغلی مدیران اثر مثبت و معنی داری بر احتمال وجود برنامهریزی استراتژیک دارند. پس از جورسازی تفاوت در میانگین بین دو گروه درمان و کنترل برای متغیرهای نگرش به پذیرش کارکنان، نگرش به ایجاد مشارکت تیمی، ثبات شغلی مدیران و آگاهی مدیران از دانش و اهمیت برنامهریزی استراتژیک کاهش یافته است. نتایج حاصل از برآورد اثر متوسط درمان بر گروه درمان شده نشان میدهد که سودآوری در میان واحدهای گروه درمان شده 5/2 برابر بیشتر از واحدهای مشابه در گروه کنترل میباشد.
