انسان موجودی است که با بدن خود ارتباطی فرهنگی دارد. این بدن در جوامع مختلف بازتاب های متفاوت و متشابهی را در ابعاد مختلف فردی و جمعی بروز می دهد. هویت فردی و جمعی بدنی را می سازد که آن را «بدن فرهنگی» نام نهاده ایم. در این پژوهش به بازنمایی این بدن در شعر کودک و نوجوان ایران در آثار منتشرشدۀ ناشران کودک و نوجوان به ویژه کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان می پردازیم. روش ما در این پژوهش برمبنای تحلیل محتوای کیفی انسلم استراوس و نظریۀ زمینه ای او است. داده های کتابخانه ای در یک ساختار تحلیلی طبقه بندی شدند و سپس برمبنای نظریه های جامعه شناسی بدن و تعاریف هویت اجتماعی، جایگاه بدن فرهنگی را تفسیر و تحلیل نهایی کرده ایم. داده ها را از شعرهای پس از انقلاب اسلامی تا1395 (بیش از سه دهه) جمع آوری و کارکرد هویتی آن را تبیین کرده ایم. هدف از این پژوهش مطالعۀ چگونگی بازنمایی بدن در شعر کودک ونوجوان ایران و بررسی چرایی و چگونگی جایگاه این بدن در حوزۀ شعر کودک ونوجوان ایران و ضرورت پرداختن به این مقولۀ هویتی در ادبیّات کودک و نوجوان است. با بررسی شرایط اجتماعی و فرهنگی در شعر کودک ونوجوان به این نتیجه رسیده ایم که بدن در رویکرد ساختارگرایانۀ «سنتی» قرار دارد و هم زمان با جریانات بدن مدرن کودک و نوجوان در جامعۀ کنونی پیش نمی رود. در این تحلیل بدن های ایدئولوژیک و بد ن های با رویکرد زیباشناسانه بیشترین برجستگی را داشتند که نشان دهندۀ این است که هویت ایرانی و اسلامی علاوه بر توجه به بدن دینی خود به حفظ و نمایش بدن نیز علاقه مند است. نکتۀ دیگر اینکه هویت فردی و هویت جمعی در موقعیت مشابهی به سر نمی برند. بدن بلاغی بخش دیگری از کار است که شاعر در شعر کودک و نوجوان شخصیت بخشی را به عنوان یک تمهید ادبی به عنوان برجسته ترین تمهید هنری در شعر کودک و نوجوان بازنمایی کرده است.
