مفهوم عشق در ادبیات عرفانی همواره یکی از موضوعات بسیار مهم و کلیدی به شمار می آید و محور اندیشه و سخن پردازی های شاعران بوده است. شاعران عارف در آثار خود به این موضوع از جنبه ها و مناظر مختلف اشاره نموده و موضوع مهمی از اثار آنان را به خود اختصاص داده است. عشق در آثار این شاعران بر دو دسته است یکی عشق مجازی که در بینش عرفانی مانند پلی است که شارع با عبور از آن به معشوق واقعی می رسد و به عشق معنوی نائل می گردد. دوم عشق حقیقی است که در ادبیات عرفانی از آن به عشق الهی تعبیر می شود. مبحث عشق در اشعار حافظ و سنایی نمو.د ویژه ای دارد و هدف از این پژوهش بررسی تطبیقی عشق در اشعار حافظ و سنایی است. پایان نامه حاضر با روش تحقیق توصیفی - تحلیلی در تلاش بوده تا به این پرسش پاسخ دهد که وِژگی های عشق در آثار این دو شاعر چیست و آیا وجه غالب عشق در اشعار آنان مجازی است یا حقیقی. جامعه آماری این پژوهش از دیوان دو شاعر و حدیقه سنایی تشکیل شده است. نتایج نشان می دهد که عشق به دو صورت مجازی و حقیقی در دیوان دو شاعر به تناوب مورد استفاده قرار گرفته اما تصاویر شعری حافظ تا حدی وام گرفته از تصاویر شاعرانه سنایی است.
