این نوشتار در مقام فرانقد کتاب چشم انداز شعر معاصر ایران نوشته دکتر سید مهدی زرقانی – تحریر دوم ،چاپ اول - را بررسی کرده است. کتاب مذکور بی آنکه ساختاری کاملأ درسنامه ای داشته باشد به لحاظ مخاطب شناسی در حد و اندازه های درسنامه ای نگاشته شده است. اگرچه عنوان کتاب به شکلی تخصصی منظر و ادعای نویسنده را نشان نمی دهد ولی محدودۀ آن کاملأ شفاف و دقیق نشان داده است و رسالت خبری-آستانه ای مندرج در کارکرد عنوان ها را ایفا کرده است. ادعای نویسنده در تألیف کتاب کاملأ مشخص و پذیرفتنی است. اصطلاحات و مفاهیمی که مبانی نظری بر پایه آنها شکل گرفته است توضیح داده شده است. طبقه بندی فصول همسو با سنت شعری معاصر و نام های شعر های معاصر که حاوی معنایی ضمنی هم هست انتخاب شده است. نویسنده به شکلی مؤکد و بجا بر بافت اجتماعی-فرهنگی با عنوان فرامتن انگشت می گذارد و به خواننده معرفی می کند. در بسیاری از تحلیل ها رد پای نویسنده کاملأ پیداست. اگرچه کتاب به اقتضای ادعای نویسنده تاریخ ادبیات است ولی تاریخ ادبیاتی نیست که فقط گزارش کند در جاهایی نقادانه است. مسأله و ادعای نویسنده با توجه به داده ها و نتیجه گیری ،مطرح و اثبات شده است. در نقد کتابو به عنوان پیشنهاد می توان مواردی را مطرح کرد. نخست اینکه، جای پیشینه ی تحقیق خالی است، در حالیکه پیش از وی نوشتارهای شفیعی کدکنی، شمس لنگرودی، محمد رضا روزبه، تسلیمی، حسن لی، امین پور و غیره وجود دارد. دوم اینکه، نگاه نویسنده در باب گسست از مرزهای سنت ادبی تا دهه هفتاد بیشتر رنگ و بویی «بوردیویی» دارد که جا دارد به تلقی فوکویی در باب گسست هم توجه کند چرا که جریان هایی پیش از دهه هفتاد وجود دارد که بیشتر با تلقی فوکویی از گسست همخوانی دارد تا بوردیو. سوم، در باب مدرنیته بیشتر بر تکثرگرایی تأکید می شود در حالیکه مدرنیته بر فردیت بیشتر تأکید می کند و تکثرگرایی هم تداوم همان معنا در شکلی دیگر است. چهارم، در بحث فرامتن لازم است به انواع بافت از دید مالینوفسکی،هالیدی و فاولر توجه شود.پنجم، در معرفی مخاطبان یا مخاطب سنجی لازمست بر جامعه شناسی سلیقه و نظریه پردازان آن بویژه بوردیو توجه شود. ششم، در باب بحث معاصر جای نظریه پردازان زمان از فلسفه تا جامعه شناسی خالیست برای مثال نظر آگامبن. نکته آخر اینکه، در معرفی اندامهای شعر به سطح های موسیقایی، زبان و... توجه می ک
