غیاب به عنوان ویژگی ذاتی زبان، دارای دو سطح است. سطح اول، غیاب در سطح معمولی زبان و سطح دوم، غیاب مضاعف که مربوط به ادبیات است. شاعران با استفاده از فنون و ترفند های بلاغی، برخی مضامین را یا به منظور خلق زیبایی یا به دلیل محدودیت های اخلاقی که برای خود قائل می شوند و یا منع، و کنترل های اخلاقی و سیاسی که در جامعه وجود دارد، به غیاب می رانند، نظامی از جمله شاعرانی است که با مهارت فراوان، غیاب را از ساده ترین سطح تا ممنوع ترین شکل آن برای بازنمایی امر بدنی در شعر خود به کار گرفته است. جامعه آماری تحقیق، سه منظومۀ لیلی و مجنون، خسرو و شیرین و هفت پیکر نظامی است که در آن ابیاتی که، امر بدنی در آن ها به غیاب رانده شده است، مشخص شده و سپس براساس حوزه های معرفتی-رفتاری که برای بیان مفهوم ممنوعه و مگو، به کار گرفته شده اند، طبقه بندی گردیده و پس از آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند.
