بینامتنیّت یکی از نظریات مطرح در حوزه ی مطالعات ادبی و هنری است که به بررسی روابط متون با یکدیگر می پردازد. بر اساس این نظریه، هیچ متنی خودبسنده نیست و هر متنی در آنِ واحد، هم بینامتنی از متون پیشین و هم بینامتنی برای متون پسین خواهد بود. از آن-جا که شعر فارسی در دوره های مختلف حیات خود همواره پیوندی عمیق و ناگسستنی با آثار پیشین در حوزه های گوناگون فکر و اندیشه ی بشری داشته، زمینه ی مطالعات بینامتنی درباره ی آن بسیار گسترده است. سعدی به عنوان یکی از غزل سرایان بزرگ فارسی در قرن هفتم و سیمین بهبهانی به عنوان غزل سرای بزرگ معاصر در ادبیات فارسی مطرح هستند. در این پایان نامه به روابط بینامتنی غزلیات عاشقانه ی این دو شاعر در حوزه ی زبان، بلاغت (بدبع، بیان و معانی) و در حوزه ی محتوا نیز به مفاهیم، عشق، معشوق و عاشق پرداخته شده و میزان تأثیر پذیری سیمین از غزلیات عاشقانه ی سعدی مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که سیمین در غزلیات عاشقانه ی خود از دو جنبۀ لفظی و معنوی از سعدی تأثیر پذیرفته است و روابط بینامتنی بین غزلیات عاشقانه ی آن ها وجود دارد.
