نامگذاری متن ها، از جمله شعرها، علاوه بر هویت بخشی، به مثابه مدخل و نوعی ورودی به جهان متن بوده که نقش مهمی در خوانش و تفسیر آن متن ها دارد. در سنت ادبی کلاسیک، اگرچه دفترهای شعر نام دارد، ولی تک تک شعرهای دیوان ها نام خصوی ندارد. با شکل گیری ادبیات معاصر فارسی، بنا به رواج فردیت گرایی که منجر به تشخص در فرد، زمان و مکان شده است، اغلب شعرها به صورتهای مختلف و کارکردهای ویژه نامگذاری شده است. وضعیت مذکور در شعر شاعران سمبولیست بنا به توجه ویژه آنان به نظام نشانه گذاری، هم از نظر شکلهای نانمگذاری و هم از نظر کارکرد چشمگیر می نماید. در این نوشتار شکلها و کارکردهای نامگذاری در شعر اخوان ثالث و کارکرد آن رد خوانش همان متون بررسی شده است.
