سواره ایلخانی زاده (1354- 1316) از سردمداران شعر نو کردی است. افزون بر اشعار کردی، «سواره» در زمینه شعر فارسی نیز طبع آزمایی کرده است. در میان اشعار محدود فارسی وی، اکثریت با شعرهای نو یا نیمایی است. ایلخانی زاده در سرودن و نوشتن شعر نو فارسی، با جریانات غالب شعری ایران در دهه های سی و چهل همسو است. از یک سو دلبستگی به شعر متعهد با حال و هوای اومانیستی او را به سمبولیسم اجتماعی شاملو و اخوان نزدیک می کند به طوری که برخی از موتیف های شاملو در شعر وی نمایان می شود و یا اینکه آشکارا از اخوان اقتباس می کند. از سویی دیگر خشونت شعر چریکی دهه ی چهل را در شعر خود وارد می کند که کاملا یک سو نگرایانه است. در کنار این دو جریان از فضای شعر رمانتیک هم دور نیست. گر چه موارد فوق بیانگر نگرش شاعر به هستی و جهان پیرامون است نشان دهنده ی تمام توانایی های شعری وی نیست. تامل در زبان و روایت شاعر است که می تواند هنرش را نمایان سازد. از این منظر فرم گرایی «سواره» از وی شاعری توانا ساخته است. به طوری که با وجود تاثیر پذیری از دیگران به یمن توجه به فرم، به جای تقلید صرف از دیگران، با آنها رابطه ی بینامتنی برقرار می کند.
