داستان های پسامدرن معمولاً با بحث هایی بازیگوشانه دربارۀ خودِ زبان و کنش داستان نویسی درصدد سلب اقتدار از الگویی معرفت شناختی با نام «فراروایت» اند. فراروایت نظامی دلالتی- معرفتی است که مدعی کشف معنای نهایی یا درک حقیقت است و می کوشد سلطۀ خود را بر ساختار دلالتی همۀ متون از جمله ادبیات بگستراند. ادبیات پسامدرن برای مقابله با این سلطه، هر گونه نظمی را که مایۀ قوام فراروایت هاست، در تمامی سطوحِ متن از جمله سطح دیداری، به بازی می گیرد. در کنار بازی های نامتعارف سطح لفظی یا معنایی، هنجارشکنی-های سطح دیداری این متون آن قدر زیاد است که نمی توان آنها را جزو ویژگی های سبکی به حساب نیاورد. یکی از اشکال هنجارشکنی که کاربرد خودآگاهانه آن خواننده را دچار تعلیق می کند، کاربرد نامتعارف علائم ویرایشی است. در این مقاله، هنجارشکنی های علائم ویرایشی در داستان های پسامدرن فارسی با تاکید بر آثار بیست و شش تن از نویسندگان دهه های هفتاد و هشتاد تحلیل و رمزگشایی می شود.
