واژه تابو (taboo) هم به معنی مقدس و هم به معنی ناپاک و نجس است و در کل معنای آن نوعی ممنوعیت و خطرناکی را می رساند هر تابویی به مثابه «ورود ممنوع» یی است که شکستن حریم آن انواع مواخذه- بشری یا آسمانی- را در پی دارد . ادبیات هر ملت یکی از عرصه های به چالش کشیدن تابوهای آن ملت است زیرا هنر و ادبیات با ویژگی های هنجار گریزانه و جنبه انتقادی که دارد حریم اغلب قراردادهای آسمانی و بشری را درهم می شکند به عبارتی تابوشکنی می کند . در این مقاله سعی شده است ابتدا تابو و کارکرد آن معرفی شود سپس با محدود کردن معنای تابو در ممنوعی مقدسات و منهیات دینی به رابطه تابو و ادبیات پرداخته شده است در نهایت تابوشکنی در انواع ادبی کلاسیک فارسی مورد تحلیل قرار گرفته است .
