برای فهم هر متن باید محل ارجاعات آن متن را در متن های پیش از خود و یا همعصر خود یافت. بنا به نظریه جدید از اصطلاح بینامتنیت در این راستا بهره برده شده است. با توجه به این که ارجاع در جهان قدیم فقط در حد آدرس دهی بوده است و خود نیز ابزاری در جهت انتقال علوم بود؛ می خواهیم مفهوم ارجاع را در عصر خود برای تمام متون مورد مداقّۀ نظر قرار دهیم. که ارجاع دهی در جهان جدید هر گونه ارجاع دهی و اشاره و تلمیح و اقتباس را شامل می شود و در چهار چوب نقد و نظریه ادبی نو مشمول بینامتنیت با تمامی معانی گسترده آن می شود که خود شامل ارجاع، تلمیح، سرقت و نقل قول می باشد. مثنوی مولوی را در این پروژه بر شیوۀ ارجاع خاص و صریح، تحت نظریۀ جدیدِ کسانی چون ژرار ژنت و جولیا کریستوا و رولان بارت مورد بررسی قرار می دهیم که برای فهم درست مثنوی، این امر الزامی است؛ تا ارجاعات خاص و عام و صریح و مجهول را از هم تفکیک نموده و مطلب روشن گردد. مولوی بیشترین اقتباسات و ارجاعات را در درجه اول از قرآن و بعد از احادیث نموده است. و جدای از ارجاعات به منابعی دیگر در دل مثنوی ارجاعاتی دارد که در این تحقیق به آن ها اشاره گردیده است. برای فهم هر متن می بایستی محل ارجاع آن متن را چه در آثار خود مؤلف و چه در آثار دیگران دنبال گرفت. که این امر برای کتابی چون مثنوی معنوی تا حال به تمامی و به شکل امروزین یعنی شیوه ارجاع خاص صریح مورد توجه واقع نگردیده است؛ هرچند استادان و محققان در زمینه اقتباس مثنوی از متون دیگر زحمات با ارزش و در خور توجه کشیده اند. این پژوهش در جهت تبیین و روشن ساختن این امر نگاشته گردیده است؛ که مولانا کتاب سترگ مثنوی خود را با ارجاع و اقتباس از چه متونی حاصل کرده است؛ که بعضی از ارجاعات وی بینامتنی درون اثری و میان دفتری و بینامؤلفی است و بعضی از ارجاعات وی بینامتنی برون اثری یعنی برون دفتری و بینامتنی برون مؤلفی است. البته در تحقیق حاضر بیشتر ارجاع خاص صریح، در پیش رو قرار گرفته است و بعد تقسیم بندی هایی که از متنِ مثنوی بدست آمده، بیان شده است.
