فرامتن های مثنوی و تداوم دانایی در آنها نظم تولید و رواج دانایی در هر متن شامل دو بخش تثبیت شده و لغزان است. بخش تثبیت شده شامل پارادایم معرفتی حاکم بر متن، بافت ارجاعی و قواعد ژانر است و غرض از فرامتن همۀ متن هایی است پس از تولید متن از جانب مولف و دیگران درباره آن شکل می گیرد فرامتن ها به دو شکل تفسیری و انتقادی، معنای متن را به تاخیر و تعویق می اندازند همان عاملی که سبب می شود تا هویت سوژه ها به مثابۀ وضعیتی همیشه درحال شدن فرض شود، بنا به وجود فرامتن ها برای متن هم مصداق دارد. فرامتن ها در مقام حاشیه یا مکمل با تغییر، تقویت یا تحریف پیام یا معنایی که به صورت موقت در متن درحال تثبیت شدن است، برساخت معرفت-واقعیت منسوب به آن را لغزان می نمایند. مثنوی مولوی از متن هایی است که چند دسته فرامتن همچون شرح حال مولف، تصحیح ها، گزیده ها، شرح ها، کتابهای تبیین ساختار و اندیشه و مواردی از این دست در طول تاریخ در پیرامون آن شکل گرفته و انضباط معنای آن را در نظر مخاطبان تغییر داده است. در این سخنرانی از میان انواع فرامتن های مذکور، موارد جریان ساز از منظر ساختار، روش شناسی و پشتوانۀ معرفتی به همراه زمینه اجتماعی هر کدام تبیین شده است.
