زمینه و هدف: هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش طرحواره درمانی گروهی بر احساس تعلق به مدرسه و سازگاری دانش آموزان دبیرستانی بود. مواد و روشها: روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان چهارم دبیرستان مدارس شهرستان رودبار )رستمآباد(، که دارای سلامت جسمانی بودند و تحت هیچگونه درمان روانشناختی و دارویی قرار نگرفته بودند. از بین این افراد 97 نفر بهعنوان نمونه در دسترس در پژوهش انتخاب شدند که بهطور تصادفی به شیوه اختصاصی به گروههای آزمایش ) 72 ( و کنترل ) 72 ( جایگزین شدند. متغیر مستقل آموزش طرحواره درمانی به شیوه گروهی بود که در طی 77 جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا شد و بر روی گروه کنترل هیچگونه مداخلهای انجام نشد و بعد از مدت یک ماه در مرحله پی گیری، بار دیگر دو گروه آزمایش و گواه موردسنجش و اندازهگیری مجدد قرار گرفتند تا میزان پایداری درمان در بین دو گروه از طریق مقایسه آنها مشخص شود. ابزار پژوهش پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه و پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی بود. برای تحلیل داده ها از یافته های توصیفی، شاخصهای آماری گروه نمونه از قبیل فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش یافتههای استنباطی با استفاده از تحلیل اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تصمیمگیری در خصوص پذیرش یا عدم پذیرش فرضیههای پژوهش صورت گرفته است. یافتهها: یافتههای پژوهشی نشان داد که آموزش طرحواره درمانی به شیوه گروهی باعث افزایش احساس تعلق به مدرسه در خرده مقیاسهای حمایت معلم، ارتباط فرد با مدرسه و مشارکت علمی در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه شده و در خرده مقیاسهای احساس تعلق به همسالان، احساس رعایت احترام و عدالت در مدرسه و مشارکت در اجتماع تأثیر معناداری نداشته است. همچنین این رویکرد باعث افزایش سازگاری دانش آموزان دبیرستانی در خرده مقیاسهای سازگاری عاطفی و سازگاری آموزشی در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه شده و در خرده مقیاس سازگاری اجتماعی تأثیر معناداری نداشته است. نتیجه گیری: یکی از درمانهایی که میتواند در افزایش سازگاری و احساس تعلق به مدرسه ثمربخش باشد، آموزش طرحواره درمانی به شیوه گروهی است. جفری یانگ معتقد است که با شناسایی طرحوارههای ناسازگار اولیه، سبکهای مقابلهای افراد و اثرات مثبت و منفی آن در ارتباط با محیط و استفاده از تکنیکهای راهبردهای شناختی، راهبردهای تجربی، الگو شکنی رفتار و ایفای نقش میتوان طرحوارههای ناسازگار افراد را ترمیم کرد. در این پژوهش تکنیکهای بالا توسط پژوهشگر مورداستفاده قرار گرفت و بعد از تجزیهوتحلیل دادهها، نتایج نشان داد که آموزش طرحواره درمانی به شیوه گروهی توانسته باعث افزایش احساس تعلق به مدرسه و سازگاری در دانش آموزان دبیرستانی شود.
