امید عیسی نژاد

شناخت عواملی که زمینه را برای بروز سازگاری زناشویی زوج­ها فراهم می­کند نقش مهمی در کاهش تعارضات زناشویی و آمار طلاق در جامعه دارد. هدف این پژوهش پیش­بینی سازگاری زناشویی از طریق عامل­های شخصیتی و طرحواره­های ناسازگار اولیه بود. پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی و از نوع مدل­یابی معادلات ساختاری بود. جامعه پژوهش شامل کلیه والدین دانش­آموزان شهرستان کامیاران در سال 1393 است. نمونه مورد مطالعه شامل 500 نفر (250 زوج) از والدین بود که به­روش خوشه­ای دومرحله­ای انتخاب شدند و هرکدام پرسشنامه­های عامل­های شخصیتی (NEO-FFI) سازگاری زناشویی (RDAS)، و طرحواره­های ناسازگار اولیه (YSQ-SF) را تکمیل نمودند. داده­ها با نرم­افزار AMOS مورد تـجزیه و تحلیل قرار گرفـتند. یافته­ها بیانگر رابطه مثبت و معنی­دار بین سازگاری زناشویی با عامل­های شخصیتی (به­جز عامل روان­نژند) و رابطه منفی سازگاری زناشویی با طرحواره­های ناسازگار اولیه بود. هم­چنین نتایج حاکی از وجود رابطه مثبت بین عامل روان­نژند با طرحواره­های ناسازگار و رابطه منفی عامل­های دیگر با طرحواره­های ناسازگار است. نتایج پژوهش حاضر نشان می­دهد که عامل شخصیتی افراد و طرحواره­های ناسازگار اولیه آنها می­تواند پیش­بین خوبی برای سازگاری زناشویی باشد. با به­کارگیری این دو متغیر در پیش­بینی سازگاری زناشویی می­توان در کلاس­های مشاوره ازدواج میزان سازگاری زوجین را بالا برد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش اطلاعات مفیدی را در زمینه آشنایی با شیوه های ارتقای روابط و راهبردهای مقابله ای زناشویی و نحوه تغییر و ارتقای آن برای مشاوران فراهم می نماید. در الگو های مشاوره زناشویی می توان از شیوه ارتقای روابط برای بهبود راهبردهای مقابله ای زوجین و کاهش تعارض زناشویی استفاده نمود.