با طرح موضوعات و رویکردهای نوین در مباحث توسعه، از جمله موضوع توسعه پایدار موضوع نقش آفرینی زنان و ارتقای جایگاه آنان در فرایند برنامه ریزی های توسعه، بیش از گذشته در کانون توجه جامعه جهانی و دولتها قرار گرفته است. جمهوری اسلامی ایران از سال 1368 برنامه های توسعه را تدوین کرده است که در آن ها به نیازهای مختلف زنان و از جمله نیازهای فرهنگی و اقتصادی زنان کم و بیش توجه شده است. در کارگاه حاضر که با واکاوی داده های پنج برنامه توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ( 1368-1394) صورت گرفته است جایگاه زنان براساس هفت شاخص به شرح زیر بررسی و تحلیل شده است: آموزش و سواد؛ ارتقای فرهنگ؛ اوقات فراغت و ورزش؛ حقوق شرعی و قانونی(حقوق شهروند زنان)؛ سازمان های غیردولتی(مشارکت اجتماعی زنان درچارچوب تشکل های سازمان یافته و سازمان های غیردولتی )؛ امنیت اجتماعی و اخلاقی؛ مشارکت درامور فرهنگی. یافته ها نشان داد که مهمترین شاخص سلامتی، امید به زندگی است، که از برنامه اول تا سوم روندی افزایشی داشت.در برنامه دوم، سوم وچهارم توسعه، افزایش شاخص توسعه انسانی از0/709 در سال 1374 به 0/795 در سال 1387 صورتپ ذیرفته است. سالانه حدود یک درصد شاخص توسعه انسانی بهبود یافته است.در طول برنامه سوم این شاخص بهبود یافته و این بهبودی اندکی هم به نفع زنان است. در برنامه چهارم و پنجم نیز روند رو به افزایش و بهبود جمعیت کاهش بیشتری داشته است. از مهمترین چالشهای سلامت مادران در برنامه چهارم توسعه، کاهش اعتبارات در این زمینه میباشد. در برنامه چهارم، نرخ رشد شاخص امید به زندگی در کشور طی سالهای 1384 تا 1387 به میانگین سالانه 0/86 درصد رسیده که این رقم نشان دهنده رشد خوب این شاخص است. در برنامه پنجم توسعه نیز در ماده های 22 و 44 به این شاخص توجه شده و حاکی از افقهای نوینی برای آینده زنان در این شاخص دارد.
